Dit zinnetje kwam vroeger regelmatig op in mijn gedachten als ik iets moest doen wat ik nog nooit had gedaan, als ik ergens naar toe moest waar ik nog nooit geweest was of als ik ergens heen moest waarvan ik niet wist wat er ging gebeuren.
Neem bijvoorbeeld schoolkamp. In de weken voordat we op schoolkamp gingen, bouwde de spanning in mijn lichaam zo op dat ik echt niet meer mee wilde. Bang voor het onbekende, niet van te voren weten wat er ging gebeuren.
Die opgebouwde spanning zorgde ervoor dat ik geen
plezier had in de voorbereidingen en niet echt kon genieten van het kamp zelf, steeds bang/zenuwachtig voor wat komen ging.
Of een nieuwe klas/school, dat is ook zoiets. Wennen aan nieuwe kinderen, nieuwe juffen en meesters. Voor mijn gevoel was dat steeds opnieuw beginnen met contact maken met anderen. Zeker als ik bij nieuwe kinderen in de klas kwam. Ik heb ook een periode gehad waarbij mijn eigen juf ziek was en de invaljuffen volgden elkaar snel op. Ook daar had ik moeite mee, ik wist niet waar ik aan toe was.
Op den duur ben ik gestart met een faalangsttraining, omdat ik mezelf steeds meer in de weg begon te zitten en het niet durven steeds erger werd. Door de training, door school, door verschillende opleidingen, door familie en vrienden heb ik geleerd dat ik mag zijn wie ik ben. Dat ik me niet hoef voor te doen als iemand anders, dat ik goed ben zoals ik ben! En hierdoor heb ik meer zelfvertrouwen gekregen.
Dit gevoel, het gevoel van de hele wereld aankunnen, gun ik zo aan de basisschoolleerlingen die ook dit gevoel, van angst en het niet kunnen, herkennen!
Mijn naam is Lisanne de Visser. In 2017 heb ik mijn diploma voor de opleiding HBO-Pedagogiek behaald. Tijdens deze opleiding, vorige opleidingen en werk heb ik veel praktijkervaring opgedaan in het basisonderwijs.
De passie om met kinderen te werken heb ik altijd al gehad. Ik heb veel oppaswerk gedaan, groepen kinderen begeleid bij creatieve opdrachten, vakantieweken georganiseerd en uitgevoerd voor weeskinderen in Oekraïne en gewerkt in een kinderopvanghuis in Oeganda. Ik droomde er altijd al van om voor de klas te staan. Maar tijdens de PABO ben ik er achter gekomen dat het één op één begeleiden van een kind veel beter bij mij past.
Kinderen begeleiden is het liefst wat ik doe. Ik vind het fijn om praktisch aan de slag te gaan met kinderen. In mijn behandelingen kijk ik naar onderliggende problemen, deze liggen vaak ten grondslag aan de problemen waar het kind mee worstelt.